Gambia 2013

Tanji 21 december

Om half 7 moest ik al gaan vliegen vanuit Schiphol. Mijn man was zo aardig om me te brengen. Ook dit keer ging ik weer alleen op vakantie. Ik vloog met Transavia, ze boden goedkope tickets aan, maar het houd in dat je in een klein vliegtuig zit. Eten en drinken moet je apart kopen, en ook bagage moet je betalen. Natuurlijk ben ik daarvoor te gierig en neem alleen handbagage mee.
Op de heenweg hadden we een tussenstop in Kaapverdie. Vertrek daar vandaan duurde langer dan gepland, maar uiteindelijk stegen we weer op. Naast me zat een vrouw alleen, haar man was ziek geworden en ze reisde dus ook alleen. We hebben leuk zitten kletsen en dat maakte de reis wel een stuk aangenamer.
Eindelijk landde we op Banjul airport. Doordat ik geen bagage had kon ik meteen na de douane doorlopen. Ik zag nergens iets waar ik geld kon wisselen, er zijn geen pinautomaten waar ik met mijn kaart kan pinnen. De banken leken dicht. Ik liep dus maar naar de taxi stand, waar ik zo een taxi had geregeld. De man gaf aan dat er binnen wel degelijk een kantoor moest zijn. Dat klopte inderdaad. De koers leek me gunstig dus ik wilde meteen 200 euro wisselen. Dit omdat ik later op de reis vanuit Senegal via het oosten van het land binnen zou komen en daar weinig wissel gelegenheid was. Maar helaas had dit wisselkantoor alleen kleine briefjes. Ik kreeg dus 2 stapels van elk zo'n 4 cm hoog! Hoe ga ik dat veilig met me meenemen?
De taxi bracht me snel in Kairoh garden in Tanji. De guesthouse lag wat verder van het strand dat ik dacht, maar de eigenaars waren zo vriendelijk! Ik had al een beetje hoofdpijn, maar ik wilde toch bij de vismarkt kijken. Ook de aankomst van de vissersboten schijnt erg leuk te zijn. Bimawa, een vrolijke jongen die daar werkt wilde wel met me meelopen. Zo liepen we over de zandwegen te slenteren naar de markt. Hier stonk het echt heel erg, foto's maken werd niet echt gewaardeerd. Op het strand lagen tientallen gekleurde vissersboten. Omdat er sterke wind stond waren er niet veel vissersboten uitgevaren. Enkele kleine boten kwamen weer terug. Ze hadden allerlei vissen gevangen. De mooi geklede vrouwen wachtten geduldig tot er weer boten kwamen. Dan begonnen den onderhandelingen.
Er worden veel haringen gevangen, deze worden op verschillende wijzen gerookt. Daardoor blijven ze lang houdbaar, wat handig is omdat de meeste mensen geen koelkast hebben. Natuurlijk wilde de beste man die een rondleiding gaf ' something from the heart' wat hier een veel gezegde zin is. Oftewel ze vragen om een tip.
Uiteindelijk was het tijd om weer terug te lopen. De hoofdpijn wakkerde meer aan. Onderweg waren er nog lieve kindjes die om 'minti' vroegen, een snoepje. Of om een pen. Toch wordt er veel en vrolijk gezwaaid. Een veel gezegd woord is 'toubab' wat wit mens betekend.
In de guesthouse begin ik ook misselijk te worden, wat betekend dat ik echt moet gaan liggen slapen. Toch even gedouched onder een koude douche. Brr! Ik had opgegeven dat ik mee zou eten, dus daar wachtte ik toch maar op. Het eten zag er heel smakelijk uit! Maar na een paar happen moest ik echt overgeven. Bah! Ik moest nu echt, echt gaan slapen! Dus tegen andere gasten zei ik dat ik naar bed ging ivm. hoofdpijn. Barbara, de eigenaresse kwam heel lief vragen of ik een paracetamol nodig had, of fruit, thee. Thee dat is altijd wel fijn als je je niet lekker voelt. Dus even laten kwam een meisje een kan brengen. Daarna viel ik in rusteloze slaap. Ik moest vaak plassen, ook waren er 2 feesten in de buurt. Een met elektronische muziek en een met djembe muziek, welke bij mijn guesthouse was. Erg jammer dat ik dat moest missen.
Gelukkig werd ik de volgende dag toch redelijk uitgeslapen wakker. Het ontbijt smaakte me goed. Wel was het al later dan ik had bedacht. Dus een tour naar het vogelpark ging niet meer. Bimawa liep weer een rondje met me mee. We liepen naar een zeer primitieve ziekenhuis. Het was heel klein, maar er was in elk geval zorg aanwezig.

Daarna moest ik alweer naar het vliegveld. Mijn vlucht naar Dakar stond om 12 uur gepland.
Lees verder bij Senegal 2013

Kuntaur 27 december

Het gewirwar van de grens van Farafenni ligt achter me. De chauffeur zette me af op een garage/busstation. Hier stonden veel gelligelli bussen. Maar ik wil liever een gedeelde taxi. Gelukkig is er een, maar er blijken nog niet zoveel mensen te zijn. Even wachten dus. Voorzichtig vroeg ik naar een wc. Deze lag ergens op een braak liggend terrein vol met afval. Opgelucht!
Op het busstation probeerden kinderen mij van alles aan mij te verkopen. Ook willen ze een kletspraatje, hoe ik heet, waar mijn man is. ze waren in elk geval niet verlegen. Zo vermaakte ik me de komende 1.5 uur die het duurde eer dat we gaan. Ik kocht nog wat water. Dat zit in zakjes. Ik was even in de war met het geld en dacht dat ze 30 dalasi vroeg. (wat achteraf duur is) maar het waren er maar 3.
Uiteindelijk gingen we dan toch op weg. De taxi zat afgeladen met spullen. Een man die goed engels spreekt (wat ze overigens vaak doen hier in Gambia) kwam terug van een reis naar Amerika. Hij had heel veel spullen mee terug genomen. Ook moesten we de lokale winkelier nog voorzien van nieuw koopwaar, dus ook dit werd op het dak gebonden.
Wat me al meteen opviel onderweg is het groen hier. Veel bomen en struiken. Wat in Senegal ontbreekt en de bomen onderweg voornamelijk uit baobab bomen bestaan is het hier door de rivier dus groen. Onderweg zag ik kleine traditionele dorpjes voorbij komen. Ronde of vierkante hutjes met rieten daken. We werden verschillende keren staande gehouden voor paspoortcontrole. Ook moesten we dan uitstappen en onze tassen aanwijzen. Vermoeiend.
In Wasu stopten we om de koopwaar uit te laden. Ik moest nu ook vlak bij mijn plaats zijn. Dus ik gaf aan de aardige man aan dat ik bij Kuntaur Kairoh garden eruit moet. Uiteindelijk stopte hij bij een splitsing. HIer zou het moeten zijn. Maar ik had een vermoedde dat het nog weleens een eind lopen kon zijn. De taxichauffeur wilde me daar niet brengen. Toch stapte ik maar uit, want er stond een bord met reclame van Kairoh garden. Ik had van te voren gereserveerd, daarbij had ik een telefoonnummer van de manager gekregen. Ik besloot deze toch maar te bellen, daar ik echt niet wist waar ik heen moest. Hij zei dat hij iemand zou sturen. Ik stond een kwartier te wachten toen er een gelligelli stopte. Er stapte 2 toeristen uit, Julen en Nerea. Zij gingen ook naar Kairoh garden. We begonnen dus te lopen.
Langs de rijstvelden waar mensen hard aan het werk waren over een rood zandpad. Iemand van Kairoh garden kwam ons tegemoet op de fiets. Julen en Nerea hadden een zware koffer met kleding om uit te delen. Dus die kon mooi achterop. Het spaanse stel was ook aan het backpacken.
In het dorpje hoorden we de kindjes weer toubab zeggen. We werden vrolijk begroet.

In Kairoh hebben we eerst wat fris gedronken. Pff warm zeg! Daarna werd ons huisje getoont. Er zou geen eigen toilet zijn, maar deze hadden dat toch. Wel een speciale. Een gat met daarboven een wc-bril. Als je klaar was moest je grond erop gooien en klaar. Er zit een vervelend luchtje aan. maar het is wel fijn dat je er 's nachts niet uit hoeft in het donker. De kamer zelf is heel ruim, dat is wel fijn. Helaas blijkt er al even geen stroom te zijn.
We liepen een rondje door het dorp. Meteen kwamen er veel kindjes aan, welke allemaal je hand willen vasthouden. Ook de volwassenen wilden wel een praatje. De kindjes werden al snel brutaal en wilden een kadootje, een pen, een boek of als het dan toch kon geld. Veel geld, 50 euro of 100 dollar. Beetje brutaal, al dringen ze niet aan en worden ze ook niet vervelend als je nee zegt. Toch is het niet heel fijn.
De avond aten we een lekker bord met vis en rijst. Heerlijk!

De volgende morgen kregen we een ontbijt. Een ei! maar verder was er alleen pindakaas. Beetje jammer als je bedenkt dat we toch 2 euro moeten betalen voor een ontbijt.
Voor na het ontbijt regelen we en ezelkar. Deze brengt ons dan bij de stenen cirkel van Wasu en een dropje. (op mijn verzoek)
We komen een prijs overeen, dus samen met Julen en Nerea vertrekken we al hobbelend met de kar. De man uit de guesthouse gaat mee (ik denk voor de gezelligheid) Al hobbelend verlaten we het dropje Kuntaur. Al snel kwamen we aan in het dropje Palan. Hier staan oude hutjes met rieten daken. Als snel werden we opgemerkt door de kindjes uit het drop. Ze kwamen hard aanrennen en wilden allemaal ons aanraken. Een aardige man toonde zijn huis, waar hij met zijn vrouw en zoon woonde. Een simpel bestaan, ze leven hier van de rijstoogst.
We liepen langs de huisje met aan elke vinger een kindje. Ze vroegen al snel photo, photo! Waarna ze echt gingen poseren. Echt super leuk. Wat een schattige snoetjes hebben die kinderen toch! Al snel hadden er zich zo'n 30 kinderen rond ons verzameld. De meeste in oude vodjes, vies van het stof en snot. We speelde wat met kinderen, maakte grappige foto's en de man van de geusthouse vertelde over onderwijs en het leven hier. Daarna moesten we helaas afscheid nemen.

We reden verder naar Wasu stone cirkel. Een hoop stenen netjes in rondjes geplaatst. Vaak is dat voor een overleden belangrijk persoon. De stenen van zo'n 1.5 meter hoog maken niet echt een grote indruk. Interessanter vond ik de vrouwen die rijst aan het 'schillen' waren (de velletjes van de rijst halen). Maar ze wilden niet dat we hun op de foto zetten. Ze waren aan het werk en hadden vieze kleren aan. Fijn dat iemand dat kon vertalen, anders hoor je alleen maar dat ze boos reageren, nu weet je ook de reden.
Daarna reden we nog naar Wasu, hier blijk top maandag een grote markt te zijn, maar helaas was het vrijdag. Door Wasu reden we weer terug.

Ik had pompoen soep besteld voor de lunch. Het is vaak zo, ze vragen wat je wilt eten, maar als er een iemand iets kiest is het eigenlijk de bedoeling dat iedereen het zelfde eet. Scheelt in kosten en hoeven ze maar 1 gerecht te maken. De soep was echt super lekker! Het stond niet op het menu, maar ik mistte echt groenten die ik al dagen niet op had. Een pompoen hadden ze wel, dus een soep is dan zo gemaakt. Heerlijk!

Na het eten begon de onderhandeling voor de boottocht in de middag. We regelde eerst een reservering voor Bingang Bolong lodge, en toen bleek dat je per persoon betaald, niet per kamer. Julen en Nerea wistten dat niet. Dus voor hun zou het ineens 2 x zo duur worden. Dus er ontstond in discussie. Uiteindelijk werd Nerea boos en ging naar de kamer. De onderhandelingen voor de boottocht waren ook nog niet geregeld. Voor mij alleen scheelt het zoveel geld, dus ik hoopte dat ze nog wel meewilden. Julen wilde wel, maar we moesten nu eerst nog goed onderhandelen. Uiteindelijk kregen we toch een goede prijs. Julen ging Nerea halen die gelukkig toch wel mee wilde. We waren hierdoor wel al wat later.
Binnen 10 minuten zagen we al een python liggen zonnen! Ook al wat vogels. Het is hier een nationaal park, en in plaats van mangrove zijn er echt bossen.
Er moest een man van het park in de boot, maar die ging zijn verhaal uit een schrift oplezen. Ik snap best dat hij het moet leren, maar dat doe je thuis. Dus van mij mocht hij stoppen.
We zagen bij de eilanden al snel chimpansees. Vele jaren geleden zijn die dieren hier uitgezet door wat engelse dames. Nu 4 generaties verder zijn ze helemaal verwilderd. Maar de eilanden kunnen ze niet volledig voorzien van eten. Dus om de 2 dagen worden ze bijgevoerd. Ze zaten nu dus al te wachten op hun voer. Erg leuk om ze zo dichtbij te zien.
Even later zagen we nog red colobus apen en green velvet apen. De bootman vaart stug verder. Op zoek naar nijlpaarden. Uiteindelijk zei hij dat hij ze ziet. En ja hoor in de verte zagen we ze liggen. De oogjes en oortjes staken boven het water uit. Soms kwamen ze even boven water. Veel verder dichterbij kunnen we niet komen ivm. gevaarlijke beesten en een grote zandbank. Ook zien we nog een krokodil door het water heen glijden.
Op de teruweg naar de Lodge werden we op een mooie zonsondergang getrakteerd. Terug in de lodge krijgen we weer een heerlijke maaltijd.

Het spaanse paar gaat dus naar dezelfde lodge als ik. Er sliep nog een engelse vrouw bij ons die alles prive had gehuurd, een chauffeur en gids. Ik had bedacht dat we misschien wel met haar mee konden liften. Ik zag het niet zitten om alles met gelli gelli te doen. Dus voor het eten begon ik een praatje. Daarbij bood ze zelf al spontaan aan dat we mee konden liften tot Farafenni. Halverwege, perfect! Maar dan moesten we wel om 6 uur vertrekken. Dat heb ik er graag voor over.

Bintang bolong 29 december

Om kwart voor 6 stond ik op. Pff wel erg vroeg! Maar alles voor het goed doel. Ik had mijn tas al ingepakt dus we konden onderweg. Het bleek wel een open jeep te zijn en koud was het wel. Wij en alle tassen werden achterin gezet. 2 uur later kwamen we aan in Farafenni. Hier probeerden we eerst voor het Spaanse stel geld te wisselen. Wat nog niet makkelijk ging. De bank was dicht en de koers heel ongunstig.
Uiteindelijk na een ontbijtje had Julen het toch geregeld. Ook een taxi was zo geregeld, dus op naar de ferry Onderweg zagen we al ruim een kilometer voor de ferry dat er vrachtwagens in de rij stonden. Ook bij de ferry zelf was het heel erg druk. Ik zag al wel dat er een bootje aan kwam. Er leek niet echt een rij te staan. Uiteindelijk liepen we deze soort van rij voorbij en stapten als een van de laatste de boot op. Helemaal afgeladen kwamen we toch veilig aan de overkant. Ook hier moesten we weer in een deeltaxi die ons naar de garage bracht. Een deeltaxi zat er niet in, maar er zou een grote gewone bus gaan.
Een aardige man bracht ons bij de juiste plaats, wat nog een eindje lopen was. Hier kon ik gelukkig even naar de wc. Al snel kwam de bus, maar deze bleek zo vol. Ik zag dat echt niet zitten om zo lang te staan in die hitte. Dus ik zei dat we beter wat anders konden regelen. Weer terug naar de garage. Uiteindelijk had Julen een taxi voor 30 euro, afzetten bij de lodge, welke nog een eind van de mainroad ligt. Mij leek dat een goede deal, maar hun vonden dat te duur. Dus uiteindelijk zijn we met de gelli gelli gegaan. Weer lang wachtten voordat hij wegging, en lekker krap zitten. Pff. ben dat wel zat zeg! Na 1.5 uur vertrokken we. Weer een klein 2 uur later werden we afgezet bij een kruising. En net wat ik dacht. Geen auto, brommer, ezelkar of wat dan ook te zien! Ik was het zo zat! Bij een hutje aan de overkant stond een auto. Dus ik ging vragen of we mee mochten liften. De man was super aardig, het was niet zijn auto en hij was kapot. maar we waren welkom om bij hem thuis te wachten. Nog even een praatje gemaakt, toen was ik toch maar weer terug gegaan naar Nerea en Julen. Na nog een half uur wachten besloot ik om te gaan lopen. Zitten schiet je niks mee op, dat kan nog uren duren. Maar hun grote koffer was een obstakel. Dus ik opperde om hem bij de man van het hutje neer te zetten. Die man was zo vriendelijk, en had er geen problemen mee!
Vol goede moed begonnen we te lopen. Na 500 meter kwam er plotseling een vrachtwagen om de hoek. Yesss!! Vervoer!! We holden weer terug en haalden de koffer weer op. Uiteindelijk zette ze ons af bij de lodge. erg aardig weer!

De lodge is echt geweldig! Tussen en op de mangroven gebouwd. Dat de huisjes erg verouderd zijn maakt niet uit. Ik heb zelfs een klein balkon zo uitkijkend over de rivier. Helaas had ik geen stoel, maar die heb ik gevraagd. Ik dronk een lekkere baobab juice, welke iets weg heeft van yoghurt. Ik genoot van het uitzicht met een boek. Liep een rondje met Julen over het terrein, waar we nog apen en vleermuizen zagen. Buiten de poort waren jongetjes aan het voetballen. Daar namen we ook een kijkje. De kindjes hingen meteen om ons heen. Foto! Dus al snel had ik ware modellen voor mijn lens staan. Ik kon mijn geluk niet op, dat is zo leuk om te doen met die kindjes.
Na een tijdje was het wel weer genoeg en nam ik een lekkere frisse koude douche. In de avond genoten we van een heerlijke maaltijd onder de heldere sterren.

Kololi 30 december

Bij het ontbijt in Bintang bolong lodge kwam de jongen van het hotel vertellen dat Julen en Nerea mee konden liften naar hun eindbestemming, Kartong. Ik ging een iets andere weg. Uiteindelijk hadden we het voor elkaar gekregen dat ook ik mee kon liften tegen een iets hogere vergoeding. Ze moesten nog pinnen dus dat kwam goed uit.
In Kololi ging het niet helemaal goed. We reden veel te ver door terwijl ik allang mijn bordje van de guesthouse had gezien. Ook het pinnen ging niet goed en duurde maar. De chauffeur had inmiddels al aangegeven dat hij mijn guesthouse kende. Maar bij nader inzien bleek dat toch niet. Hij bleef het overal vragen, en bij een heel ander hotel gaf hij aan dat we er waren. Dus ik wilde uitstappen en wilde verder lopen. Dus ik moest hier afscheid nemen van Julen en Nerea. Erg jammer, want het was leuk met hun.

Vol goede moed ging ik op zoek naar kerr sering appartement. Dat bleek nog niet makkelijk te zijn. Uiteindelijk zei er iemand dat die wel mee kon lopen. De jongen vond het natuurlijk erg interessant, en vroeg weer van alles. Toen we er waren bleek mijn reservering niet door te zijn gekomen. De watchmen, mussa, was er niet. Wel ibrahim. Maar het duurde even voordat ik doorhad wie dan de leiding had. De jongeman bleef ook maar hangen en ging zelfs mee mijn accommodatie binnen. Waar ik echt niet van gediend ben. De schoonmaak vrouw was nog aan het schoonmaken. Dus ik heb hem heel dringend verzocht weg te gaan. Echt schoon was het niet. Het beddegoed was niet verschoond, en ook de handdoeken leken niet schoon. Verder was het lekker ruim, en warm water uit de douche! Wel een pisstraal...

Ik was een beetje bang om naar het strand te lopen. Ik wist echt de weg niet meer. Ibrahim wilde wel met me meelopen. En als ik terug wilde kon ik hem een sms sturen. Handig!
Bij het senegambia hotel, kon ik zo naar binnen lopen. Daar kon ik van alles gebruik maken. Ik ging heerlijk op het strand liggen. Waar ik natuurlijk meteen weer werd aangesproken. Ook had ik eindelijk weer wifi. Fijn om even alles weer aan Timo door te geven.
Na het zonnen besloot ik naar Bijilo forrest te lopen. Een klein onderhouden bos waar veel aapjes zitten. Ik neem een 'gids' tegen geringe vergoeding. Wellicht kan hij nog wat meer vertellen. Hij weet niet zoveel, want werkt er eigenlijk niet als gids. maar hij vind het wel geweldig dat ik in Kuntaur ben geweest, waar zijn ouders wonen. Grappig. Al snel zien we de velvet monkeys, kleine brutale aapjes die erg dichtbij komen. Ze blijven vaak poseren voor de foto's. Even later zien we wat red colobus aapjes in de bomen. Jammer genoeg dus wat verder weg. Maar vlak voor het einde van de wandeling zien we nog een hele groep wat dichterbij. De laatste soort laat zich niet makkelijk fotograferen, jammer genoeg. Toch ben ik heel tevreden.

Serrekunda en Brikama.

Ibrahim had aangegeven dat hij wel met me mee wilden naar Serrekunda markt en Brikama craft markt. Leek me een goed idee. Met een lokale bushtaxi gingen we daarheen. De markt is groot en een wirwar van straatjes. Fotograferen blijkt erg lastig. Mensen worden boos, als ze maar denken dat ik de lens op hun richt. Erg jammer. Toch is de markt wel leuk om te zien.
Voor souvenirs lijkt me Brikama beter. Dus ook daar gaan we naartoe. Dit blijkt een goede keus. Veel winkeltjes met houten beelden wat mijn smaak is. Ook erg goedkoop. Maar je kunt niet bij iedereen wat kopen, wat ze wel denken. Ook onderhandelen is noodzaak. Dus nadat ik een aantal dingen heb gekocht besluit ik om weer terug te gaan. Achteraf had ik nog wel meer kunnen kopen, maar ik dacht dat mijn tas vol zou zitten.
Ik ga weer naar het senegambia hotel, waar ik een strandbedje inpik. Toch wel handig dat je je zo met de toeristen kunt vermengen.
Daarna besluit ik om wat te gaan eten. Het is oudejaars avond. Maar het schijnt op deze plaats erg druk te worden. Ik heb besloten me niet tussen het drukke volk te mengen en bij het appartement te blijven. Zodoende een vroeg dinner.
Tijdens het kiezen van de maaltijd hoor ik ineens hard gerem van een auto en een harde klap. Ik keek en tot mijn schrik zag ik dat er een kat was aangereden. Het beestje was zwaar gewond, niet meer te redden, maar leefde nog wel! Hard spartelend lag het midden op straat. Zo zielig om te zien! NIemand bekommerde zich om het zielige beestje. Maar uiteindelijk pakte toch iemand hem op en legde hem langs de kant van de weg. Daar had het nog een tijdje liggen stuiptrekken, waarna het overleed. Zo zielig, maar dat gebeurd.

Bij de supermarkt kocht ik nog wat lekkere dingen, waarna ik weer terugging naar het appartement. Daar had ik nog gezellig zitten kletsen met Ibrahim en de 2 belgische dames naast mij. Zij gingen uiteindelijk naar het feest.

De volgende dag was het de dag om terug te gaan naar huis. Toen ik wakker was geworden en een douche had genomen stonk het ineens naar een brandlucht. Toen bleek dat bij mij de noodgenerator in brand stond! Ze bluste deze met water(!) waarna alle stroom er af lag. Uiteindelijk kwam er iemand om het te repareren.
Voor mij was het helaas tijd om weg te gaan. OP het vliegveld was het heel druk. Veel vluchten vertrokken tegelijk. Naast mij zat een ouder echtpaar welke vlak bij mij in de buurt bleken te wonen. Grappig!
Mijn vlucht bleek niet vol. Ook hadden we geen stoel toegewezen gekregen. Zo had ik uiteindelijk lekker veel ruimte om te zitten.

Wat vond ik ervan na de reis?

Positief:
- De mensen zijn behulpzaam en lachen altijd!
- Het eten vond ik erg goed, beter dan ik verwachtte, al moet je wel van vis houden.
- De Bintang Bolong lodge stond op zo'n mooie plaats!
- Wat een schattige kindjes!

Negatief:
- Het wachten tot de bus/taxi vol zit. Dit kan erg lang duren.
- De stoffige wegen, alles zit onder de stof.
- Na het onderhandelen veranderd vaak de prijs alsnog.
- Veel mensen en vooral kinderen vragen om geld of snoep, een pen, een boek. Je weet niet altijd of hun vriendelijkheid gepaard gaat met goedheid of dat ze iets terug verwachten.